The Fountain

Na het krachtige Requim for a Dream was dit de volgende film van Darren Aronofsky. Het duurde zes jaar voor de film er was. In 2002 werden Brad Pitt en Cate Blanchett gecast, maar na meningsverschillen tussen Pitt en Aronofsky ging Pitt weg en werd de film stopgezet. In 2004 ging Aronofsky van start met Hugh Jackman en Rachel Weisz in de hoofdrollen en met een veel kleiner budget. Dat Aronofsky nooit voor de simpele weg kiest is duidelijk en bij een nieuwe film van zijn hand zijn de verwachtingen dan ook erg hoog. Lukt het hem opnieuw om een parel te maken zoals Requiem for a Dream?

Hugh Jackman staat centraal in drie verschillende tijden. 500 jaar geleden, tijdens de inquisitie, in het heden en 500 jaar in de toekomst. In die drie verschillende tijden is hij op zoek naar een geneesmiddel voor de dood. ,,Dood is een ziekte en er is een geneesmiddel", zegt hij vastberaden. Jackman is daar zo driftig naar op zoek dat hij zijn vrouw vergeet lief te hebben en te genieten van de tijd die hun nog samen besteedt is. Hij probeert dat zoveel te doen, maar verkiest toch elke keer de wetenschap en de zoektocht naar onsterfelijkheid boven het zorgen voor zijn zieke vrouw, want wat als er nou wel een oplossing zou zijn voor de ziekte?

De acteerprestaties van vooral Jackman en Weisz zijn erg sterk. Ook de bijrollen worden fantastisch neergezet. Jackman zet sterk de man neer die zich niet bij de dood wil neerleggen en worstelt met de vraag of onsterfelijkheid mogelijk zou kunnen zijn. Het is natuurlijk altijd speculeren of Pitt en Blanchett beter waren geweest. Op papier misschien wel, maar Jackman en Weisz passen veel beter bij de identiteit van de film. De net wat minder bekende Jackman en Weisz zijn op de top van hun kunnen en het is moeilijk te geloven of dit bij Pitt en Blanchett beter was geweest.

The Fountain is zware kost, maar zeker de moeite waard. Veel (meestal zware) thema's worden aangesneden, maar prima uitgewerkt. Het belangrijkste is toch wel de zoektocht naar onsterfelijkheid en (eeuwige) liefde. Maar ook thema's als het omgaan met een ziekte en de inquisitie komen kort, maar sterk aan bod. In het eerste uur is het daarom wel een aanslag op het geduld van de kijker, maar doordat de menselijke emotie altijd het belangrijkste is weet hij ook dan al diep te ontroeren. Wat daarna volgt is prachtig, zwaar, meeslepend en het zorgt voor een finale die je lang zal bijblijven.

De tijden lopen zo in elkaar over dat er geen van de plotlijnen minder is en dat is toch wel een behoorlijk knappe prestatie van Aronofsky. Hoe vaak zien we namelijk niet dat dat misgaat? Zelfs een sterke ensemblefilm als Babel heeft daar last van. Je hebt hier nooit het idee dat het om een ensemblefilm gaat door de grootse regie van Aronofsky. Hij zorgt ervoor dat het verhaal naadloos op elkaar aansluit en het thema is in elke tijd interessant. Het thema is tijdloos. De liefde is tijdloos, de zoektocht van mensen naar onsterfelijkheid is tijdloos. ,,Al deze jaren, al deze herrineringen was jij er, jij hebt me door de tijd heen getrokken'', zegt Jackman in de film.

Wat de film nog beter maakt is de geniale muziek van Mansell. Hoe perfect de muziek de beelden naar hoger niveau brengen, is niet vaak geëvenaard. Mansell verzorgde eerder de beroemde soundtrack van Requiem for a Dream. Hij weet bij the Fountain opnieuw de film naar een nog hoger niveau te tillen door zijn perfecte soundtrack.

The Fountain is dus weer een bijzondere en sterke film van Aronofsky. Met geweldig acteerwerk, een bijzonder verhaal en een geniale soundtrack weet hij weer een krachtige parel te maken. Liefde is tijdloos en in diezelfde liefde zit ook de oplossing. Een absolute aanrader!

9,2/10