Equilibrium

De film Equilibruim wordt altijd in één adem genoemd met de the Matrix. De film werd door de pers soms nogal neergesabeld. Het was de kloon van the Matrix. Er zit wel wat in natuurlijk, zonder the Matrix zou er hoogstwaarschijnlijk ook geen Equilibrium geweest zijn. Ook de cover van de dvd lijkt weinig meer te bieden dan een Matrix kloon. Is dit dan ook een matige kloon op het succes the Matrix, of heeft deze film meer te bieden?

Na een derde wereldoorlog is de wereld veranderd in een dictatuur. Het idee was om gevoel uit te bannen ,,To seek and eraducate the true source of Man’s inhumanity to Man, his ability to feel’’, zegt de opperleider Father. Na de derde wereldoorlog is namelijk wel duidelijk geworden dat de mensheid een vierde wereldoorlog nooit zou kunnen overleven. De extreem geharde en getrainde afdeling van The Grammaton Cleric is er om de orde te bewaren. John Preston is een van de beste, zo niet de allerbeste. Hij spoort mensen die voelen, sense offenders, op om het gevoel uit te bannen. Geweld is de oplossing voor het tegengaan van geweld.

Het verhaal van deze film is goed opgebouwd, en geven de film en de heel erg goede actiescènes echt een ziel. Er valt niet te ontkennen dat er wel wat gejat wordt van andere sciencefiction films, zoals bijvoorbeeld Blade Runner. Ook de opening, waarin wat documentairebeelden worden getoond, is weinig vernieuwend. De beelden van de omgeving zijn nou niet het voorbeeld van state of the art effecten. Het duurt dan ook wel even voordat het verhaal echt op gang komt, maar nadat Preston eenmaal gevoeld heeft wordt het met de minuut beter.

The Matrix kent een diepere laag achter de actiescene’s die van hoog niveau zijn, en het zelfde geldt voor deze film. Dit wordt wel duidelijk, juist als Preston begint te voelen. Hij voelt een muziekstuk. Die muziek voelt dan, in een wereld waar geen gevoel en emotie is, zo schitterend. Mensen weten misschien, in het algemeen, wel het meest wat hun dierbaar is als het verdwenen is. Dit goed uitgewerkte gegeven van de film is dan ook erg intrigerend en ook wel een realistische en interessante kijk op de toekomst van onze planeet. Het idee is verklaarbaar en het is zoals de meeste politieke idealen in de theorie niet eens zo slecht, maar in de praktijk heel wat anders. Het idee om geweld uit te bannen is natuurlijk best goed, maar door emotie weg te nemen neem je meteen het menselijke uit de mens. En uiteindelijk ontstaat er een dictatuur, omdat er geen plaats is voor andere gedachten. En gevoel wordt voorkomen met geweld, dus blijkt het weer eens niet zo goed te werken.

Bale is geniaal, en dat is eigenlijk overbodige informatie voor de man die niet anders kan dan geniaal acteren. Laat hij bijvoorbeeld in American Psycho perfect zijn emoties op de loop gaan, hier onderdrukt hij ze op een kille en overtuigende manier. Hij speelt dan ook echt perfect als de Cleric die eerst hard is maar toch kennis maakt met het voelen. Zijn transformering van emotieloze agent naar een man die medelijden kent en in alles een echt mens is, is van superieure klasse. De scené waarin hij op de grond neerstort en begin te janken is daar een goed voorbeeld van. Naast Bale zitten er genoeg bekende namen en/of gezichten in. Zo speelt Bean een overtuigende rol. Helaas falen de badguys over het algemeen nogal. Pertwee irriteert als de Father en ook de rol van MacFadyen overtuigt allesbehalve. Beiden maken er weinig bijzonders van. Diggs overtuigt nog minder en speelt matig.

De actiescene’s van de film zijn erg goed. De acrobatische kunsten van de Cleric zijn erg mooi. Ook zijn de scene’s mooi gefilmd. De muziekkeuze is daarbij wel apart. Soms wordt er klassieke muziek ingezet bij de slowmotion vechtscene’s en soms wordt er gekozen voor rockmuziek. In de finale bijvoorbeeld. Dit werkt prima en verhoogt de coolheid en de adrenaline die de scene al had nog eens. Jammer dat de muziek niet echt origineel klinkt en ook zo uit bijvoorbeeld Blade Runner zo kunnen komen. Toch wordt het niet echt storend. De actie staat als een huis, maar het is het prima uitgewerkte verhaal dat het echt een meeslepe film maakt. Wel een vreemd detail is dat in elke actiescené aan de ene kant geen doden vallen terwijl er aan de andere kant niemand blijft leven.

Equilibrium is dus een film die wel wat jat van andere sciencefictionfilms, maar dat maakt helemaal niet uit. Het is namelijk een film die prima op zichzelf staat en het niveau van zijn voorbeelden zeker evenaart. En bovendien is de film voor de gemiddelde kijker net wat makkelijker te behappen. Niet te lang en met veel vaart en actie. Bale speelt weer uitstekend. Het goed uitgewerkte verhaal zorgt voor een meeslepende film vol actie. Bovendien geeft de film met zijn gegeven ook stof tot nadenken.

8,1/10

The Taking of Pelham 1,2,3 (2009)

Synopsis
Walter Garber leidt metro’s in goede banen. Hij is gedegradeerd nadat hij verdacht wordt van het aannemen van smeergeld. Binnen zijn gebied wordt een metro gekaapt. De metro naar ‘’the Pelham Bay Park Station’’. De daders zijn uit op een grote som geld. Garber raakt verstrikt in de spelletjes van het brein achter de gijzeling. Deze Ryder is niet de eerste de beste dief, en blijkt een uitgebreid Wall Street verleden te hebben.

Al snel blijkt dat Ryder het niet op de stad New York heeft en dat hij ook niet op een dode meer of minder neerkijkt. Garber, die totaal geen ervaring heeft met de kunst van het onderhandelen, wordt gedwongen door Ryder om de onderhandelaar te zijn. De NYPD onderhandelaar Camonetti krijgt geen kans om te onderhandelen en Ryder kiest voor deze gewone man, om de situatie in goede banen te leiden. Dit zorgt voor flink wat confrontaties op de werkvloer tussen Garber en zijn baas.

Eisen
10 miljoen dollar. Het geld moet binnen een uur gebracht zijn, anders gaat er elke minuut na de overtreding van de deadline, een passagier dood.

Onderhandelaars
Walter Garber
Denzel Washington speelt de rol van Walter Garber. Hij is noodgedwongen de onderhandelaar tijdens de gijzeling. Hij heeft geen ervaring in het werk. Hij heeft dienst tijdens de gijzeling en wordt door Ryder gebombardeerd tot de onderhandelaar. Garber is een getrouwde man, die toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zou zijn. Hij wordt verdacht van het aannemen van smeergeld, wat Ryder op den duur tegen hem gaat gebruiken. Door het onderzoek naar de kwestie, zit Garber nu op de werkvloer en moet hij de metro’s in goede banen leiden. Hij leert de kunst van het onderhandelen redelijk , en hij blijft erg rustig onder de situatie. Denzel Washington weet te overtuigen in zijn rol van plotselinge onderhandelaar. Washington speelde eerder een onderhandelaar voor de politie in Inside Man.


Camonetti
Camonetti wordt door John Turturro neergezet. Hij heeft een klein aandeel in de onderhandeling. Ryder blijkt kieskeurig en wil niet met Camonetti spreken. Verder geeft hij Garber wat tips en staat hij hem vanaf de zijlijn bij met het onderhandelen. Turturro speelt bekwaam maar weet als onderhandelaar niet echt geloofwaardig over te komen. Een verkeerde keuze voor de casting, want de snel babbelende Turturro komt als onderhandelaar net wat te arrogant over.


Gijzelnemer(s)
Ryder
Het brein achter de gijzeling is Bernard Ryder. Hij is een ex-gedetineerde en heeft samen met een stel mannen die hij in de gevangenis ontmoette dit plan uitgewerkt. Handig is dat een van de handlangers, Ramos een verleden bij de metro heeft en weet hoe alles werkt. Ryder is een psychopaat eerste klas, en maakt zich geen zorgen over een slachtoffer meer of minder. Dit wordt wel duidelijk als hij de machinist neerschiet. ‘’You were always going to be the first one to go’’, zegt hij vlak voordat hij hem doodt. Hij is in de gevangenis terecht gekomen door fraude. Hij weet precies wat het maximum is wat men voor gijzelingen vraagt. Hij weet ook dat het wordt betaald uit potjes, en weet alle gaten in de handelingen van de plaatselijke bestuurders. Hij is duidelijk gefrustreerd over New York en alles wat er in de politiek, en meer nog in de economische wereld, wordt gedaan.


Review
The Taking of Pelham 1 2 3 is een typische Tony Scott film. Een spannende thriller, die soms nogal wat ongeloofwaardig is. Jammer is dat hij als actiespecialist niet weet wat hij met dit materiaal nou wil doen. Het blijft gissen of hij nou een goede praatfilm of een echte actieknaller heeft willen maken. Want voor een Scottfilm zit er weinig actie in, maar toch blijven de onderhandelingen ook wat oppervlakkig. Het pijnlijkst wordt dit dillema duidelijk in een scene waarin een groep politiewagens en motoren het geld willen brengen. Tal van botsingen en over de kop vliegende auto’s zijn het gevolg. Een goeie actiescene, zoals we van Scott gewend zijn, maar o zo overbodig.

De acteurs weten wel prima met hun rollen om te gaan. Washington speelt vertrouwt goed, deze keer als burger. Travolta steelt de show als de psychopatische Ryder. Hij gaat zich weer helemaal te buiten, en laat dat nou net heerlijk werken in deze film. Voor de rest bestaat de cast uit bekende namen. James Gandolfini als de burgemeester en ook John Turturro komt voorbij als politieonderhandelaar.

De film ziet er prima uit en de actiescene’s zijn mooi gefilmd. Zoals we van Scott gewend zijn, met een flitsende montage. Dit werkt redelijk, en hij gaat zich ook niet zo te buiten zoals in bijvoorbeeld Domino, maar toch is het soms wel wat irriterend. Twee keer wordt een shot van New York gegeven van bovenaf van een helicopter. Dit is zo overgemonteerd, dat je de mooie beelden van de stad moet missen door een wat misselijkmakende montagekunst.

Het onderhandelen komt redelijk aan bod, maar blijft wat oppervlakkig. Dit komt doordat het eigenlijk niet het hoofdonderwerp is, daarvoor ligt de nadruk teveel bij de perfecte misdaad van Ryder. Het is te danken aan Washington en vooral aan Ryder dat deze scene’s toch erg leuk zijn om te bekijken.

The Taking of pelham 1 2 3 is dus een vermakelijke actiethriller, die helaas niet weet te kiezen tussen serieuze onderhandelingsfilm en actiefilm. De actiescene’s overtuigen, dat valt niet te zeggen van de oppervlakkige onderhandelingen van Garber en Ryder, die door hun vertolkers nog een beetje spannend worden.

Cijfer
Film: 7,0
Onderhandelingen: 5,5
Onderhandelaars: 6,5
Gijzelnemers: 7,5
Eindresultaat als onderhandelingsfilm: Score 6,6

The Fountain

Na het krachtige Requim for a Dream was dit de volgende film van Darren Aronofsky. Het duurde zes jaar voor de film er was. In 2002 werden Brad Pitt en Cate Blanchett gecast, maar na meningsverschillen tussen Pitt en Aronofsky ging Pitt weg en werd de film stopgezet. In 2004 ging Aronofsky van start met Hugh Jackman en Rachel Weisz in de hoofdrollen en met een veel kleiner budget. Dat Aronofsky nooit voor de simpele weg kiest is duidelijk en bij een nieuwe film van zijn hand zijn de verwachtingen dan ook erg hoog. Lukt het hem opnieuw om een parel te maken zoals Requiem for a Dream?

Hugh Jackman staat centraal in drie verschillende tijden. 500 jaar geleden, tijdens de inquisitie, in het heden en 500 jaar in de toekomst. In die drie verschillende tijden is hij op zoek naar een geneesmiddel voor de dood. ,,Dood is een ziekte en er is een geneesmiddel", zegt hij vastberaden. Jackman is daar zo driftig naar op zoek dat hij zijn vrouw vergeet lief te hebben en te genieten van de tijd die hun nog samen besteedt is. Hij probeert dat zoveel te doen, maar verkiest toch elke keer de wetenschap en de zoektocht naar onsterfelijkheid boven het zorgen voor zijn zieke vrouw, want wat als er nou wel een oplossing zou zijn voor de ziekte?

De acteerprestaties van vooral Jackman en Weisz zijn erg sterk. Ook de bijrollen worden fantastisch neergezet. Jackman zet sterk de man neer die zich niet bij de dood wil neerleggen en worstelt met de vraag of onsterfelijkheid mogelijk zou kunnen zijn. Het is natuurlijk altijd speculeren of Pitt en Blanchett beter waren geweest. Op papier misschien wel, maar Jackman en Weisz passen veel beter bij de identiteit van de film. De net wat minder bekende Jackman en Weisz zijn op de top van hun kunnen en het is moeilijk te geloven of dit bij Pitt en Blanchett beter was geweest.

The Fountain is zware kost, maar zeker de moeite waard. Veel (meestal zware) thema's worden aangesneden, maar prima uitgewerkt. Het belangrijkste is toch wel de zoektocht naar onsterfelijkheid en (eeuwige) liefde. Maar ook thema's als het omgaan met een ziekte en de inquisitie komen kort, maar sterk aan bod. In het eerste uur is het daarom wel een aanslag op het geduld van de kijker, maar doordat de menselijke emotie altijd het belangrijkste is weet hij ook dan al diep te ontroeren. Wat daarna volgt is prachtig, zwaar, meeslepend en het zorgt voor een finale die je lang zal bijblijven.

De tijden lopen zo in elkaar over dat er geen van de plotlijnen minder is en dat is toch wel een behoorlijk knappe prestatie van Aronofsky. Hoe vaak zien we namelijk niet dat dat misgaat? Zelfs een sterke ensemblefilm als Babel heeft daar last van. Je hebt hier nooit het idee dat het om een ensemblefilm gaat door de grootse regie van Aronofsky. Hij zorgt ervoor dat het verhaal naadloos op elkaar aansluit en het thema is in elke tijd interessant. Het thema is tijdloos. De liefde is tijdloos, de zoektocht van mensen naar onsterfelijkheid is tijdloos. ,,Al deze jaren, al deze herrineringen was jij er, jij hebt me door de tijd heen getrokken'', zegt Jackman in de film.

Wat de film nog beter maakt is de geniale muziek van Mansell. Hoe perfect de muziek de beelden naar hoger niveau brengen, is niet vaak geëvenaard. Mansell verzorgde eerder de beroemde soundtrack van Requiem for a Dream. Hij weet bij the Fountain opnieuw de film naar een nog hoger niveau te tillen door zijn perfecte soundtrack.

The Fountain is dus weer een bijzondere en sterke film van Aronofsky. Met geweldig acteerwerk, een bijzonder verhaal en een geniale soundtrack weet hij weer een krachtige parel te maken. Liefde is tijdloos en in diezelfde liefde zit ook de oplossing. Een absolute aanrader!

9,2/10

Ik ga hier maar mijn schrijfactiviteiten bijhouden. Filmnieuws, filmrecensies en verder misschien ook wel wat over muziek of andere dingen.